Μετά το Β Παγκόσµιο Πόλεµο περισσότερα από 36 κράτη το έχουν εφαρµόσει. Ο πιο πετυχηµένος δρόµος από αυτούς, είναι αυτός που ακολούθησε η Βενεζουέλα. Από το 1998 ως το 2000 η Βενεζουέλα συγκρότησε τακτική εθνοσυνέλευση, έφτιαξε ένα νέο Σύνταγµα, το οποίο προέβλεψε την καταγγελία ό λων των προηγούµενων υποχρεώσεων που είχαν αναλάβει οι διεφθαρµένες κυβερνήσεις της Βενεζουέλας σε βάρος του λαού και απαγόρευσε στην οποιαδήποτε κυβέρνηση µε βάση το νέο Σύνταγµα να επαναφέρει και να αναγνωρίσει αυτές τ ις υποχρεώσεις και φυσικά διέγραψε όλα τα χρέη και τις υποχρεώσεις που υπήρχαν µέχρι τότε.
Με τη νέα δανειακή σύµβαση που ψηφίστηκε µε πράξη νοµοθετικού περιεχοµένου ένα βράδυ στη Βουλή, προβλέ-πεται το αγγλικό δίκαιο. Το αγγλικό δίκαιο προβλέπει ότι τα δάνεια που έχει πάρει η χώρα να παραµείνουν στο νόµισµα που έχουν δοθεί. Και αυτό γιατί; Γιατί έχουν πάρει υπόψιν την πιθανότητα να µας ρίξουν σε ένα άλλο νόµισµα, οπότε να διατηρήσουν τις υποχρεώσεις της χώρας στο σκληρό ευρώ.
Επίσης προβλέπεται ότι τα δικαστήρια που µπορούν να λύσουν τις διαφορές ανάµεσα στους δανειστές και στον οφειλέτη, είναι τα δικαστήρια του µεγάλου ∆ουκάτου του Λουξεµβούργου, τα οποία, µάλιστα, αναφέρεται ρητά ότι οι αποφάσεις τους είναι άµεσα εκτελεστές στην ελληνική επικράτεια. ∆εν µπορεί να τις ανακόψει µε κάποιον έννοµο τρόπο η ελληνική κυβέρνηση.
Και τρίτον προβλέπεται ότι κανένα περιουσιακό στοιχείο στην ελληνική επικράτεια δεν καλύπτεται από κανενός είδους ασυλία, όπως και από την εθνική κυριαρχία της χώρας.
Αυτό σηµαίνει ότι ανά πάσα στιγµή µπορούν να απαιτήσουν τα πάντα, συµπεριλαµβανοµένης και της ιδιωτικής περιουσίας. Ο λόγος περί ιδιωτικής περιουσίας προβλέπεται και στον εφαρµοστικό νόµο που προβλέπει ακόµη και αναγκαστικές απαλλοτριώσεις ιδιωτικής περιουσίας προκειµένου να διευκολύνει επενδύσεις στη χώρα, όπως είναι για παράδειγµα οι ειδικές οικονοµικές ζώνες, οι επενδύσεις FAST TRUCK, η εκχώρηση ή παραχώρηση αιγιαλού και παραλίας ή οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει µε δηµόσια και ιδιωτική περιουσία.
Είναι απαραίτητη η ύπαρξη εθνικού νομίσματος;
Tο εθνικό νόμισμα επινοήθηκε ιστορικά για να διασφαλίζει τις αδύναμες οικονομίες απέναντι στις ισχυρές. Για αυτό υπήρξε εθνικό νόμισμα. Δεν το έφερε καμία ανάγκη της παγκόσμιας οικονομίας. Η παγκόσμια οικονομία όπως διαμορφώνεται τον 16ο - 17ο αιώνα δημιουργήθηκε στη βάση παγκόσμιων νομισμάτων. Τότε ήταν τα πολύτιμα μέταλλα. Κυρίως ο χρυσός και το ασήμι. Το εθνικό νόμισμα παράγεται ως ανάγκη των μικρών οικονομιών, που δεν είχαν τη δυνατότητα πρόσβασης σε χρυσό και ασήμι. Θα έπρεπε, λοιπόν, να έχουν ένα νόμισμα που τους εξασφαλίζει τη λειτουργία της οικονομίας τους έναντι της ανάγκης και της εξάρτησης του να έχουν χρυσό.
Ποιοι είχαν χρυσό και ασήμι;
Τα πολύ ισχυρά κράτη, που είτε ήλεγχαν τους θαλάσσιους δρόμους του εμπορίου είτε είχαν τις αποικίες και ήλεγχαν τις χρυσοφόρες περιοχές του πλανήτη. Για αυτό παρήχθη το εθνικό νόμισμα. Για αυτό είναι απαραίτητο για μια εθνική οικονομία το εθνικό νόμισμα, όσο απαραίτητη είναι και η εθνική ανεξαρτησία για ένα λαό για να έχει δικαιώματα και δημοκρατία στον τόπο του. Ειδικά σήμερα, έχουμε ανάγκη το εθνικό νόμισμα επειδή πρέπει να πάρουμε στα χέρια μας ως λαός την οικονομία. Είναι αυτό που λέει και καταλαβαίνει ο απλός κόσμος. Οταν κάτι είναι δικό μου, το φτιάχνω όπως το θέλω εγώ. Οταν δεν είναι δικό μου, αυτός που το ελέγχει καθορίζει το τι θα κάνω εγώ. Με αυτή την έννοια θέλουμε το εθνικό νόμισμα. Δεν είναι λύση. Ομως είναι η αφετηρία για να βρούμε τις λύσεις.
Με εθνικό νόμισμα μπορείς να είσαι σαν τη Ζανζιβάρη ή την Μποτσουάνα αλλά μπορείς να είσαι και σαν την Ελβετία ή τη Σκανδιναβία. Με το ευρώ μπορείς να είσαι μόνο Μποτσουάνα. Πόσος χρόνος απαιτείται μέχρι να μεταβούμε σε εθνικό νόμισμα και ποιες δυσκολίες έχουμε να αντιμετωπίσουμε; ο χρόνος είναι από έξι ως δώδεκα μήνες. Αυτό είναι το χρονικό διάστημα, που απαιτείται για να βάλουμε σε λειτουργία το εθνικό νόμισμα ή να εισάγουμε εθνικό νόμισμα στην ελληνική οικονομία, σε ομαλές συνθήκες. Το μεγαλύτερο διάστημα, που έχω ακούσει να λέγεται είναι από τον κ. Προβόπουλο για 18 μήνες. Κι αυτό αν το πάρουμε στα σοβαρά, δεν υπάρχει μεγάλη σοβαρή διαφορά.
Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία; Η μεγαλύτερη δυσκολία θα είναι το εξωτερικό ισοζύγιο. Δηλαδή, το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή η ελληνική οικονομία έχει καταντήσει να είναι τελείως ανοιχτή προς τις εισαγωγές. Για να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα του ισοζυγίου... Εχει δύο πλευρές το ισοζύγιο. Απ’ τη μια είναι το εμπορικό ισοζύγιο, δη- λαδή εισαγωγές - εξαγωγές. Το έλλειμμα δηλαδή του εμπορικού ισοζυγίου. Και η δεύτερη είναι το ισοζύγιο, που αφορά κεφάλαια. Τι πρέπει να κάνεις;
Το πρώτο πράγμα, το οποίο πρέπει να κάνεις είναι να ελέγξεις τη ροή κεφαλαίων και εμπορευμάτων, που έρχονται στη χώρα ή που φεύγουν από τη χώρα. Δηλαδή, σε μεγάλο βαθμό θα πρέπει να αντιστρέψεις τη ροή πόρων, που υπάρχουν σ’ αυτή τη χώρα είτε διοχετεύοντας περισσότερα προϊόντα προς την εξαγωγή -έστω προσωρινά - ώστε να σου εξασφαλίσει ροή συναλλάγματος για τα δικά σου προϊόντα, υψηλής παραγωγικής αξίας ή και παραγωγικότητας, και έχει πάρα πολλά τέτοια προϊόντα η ελληνική οικονομία.
Το δεύτερο είναι να ελέγξεις την εισαγωγή εμπορευμάτων και υπηρεσιών από μεγάλες πολυεθνικές. Δη- λαδή, να επιλέξεις τι ακριβώς σου χρειάζεται σαν οικονομία και τι δεν σου χρειάζεται. Θα πρέπει δηλαδή να ελέγξει έτσι τη ροή, ώστε να μην επιτρέψεις σε οποιοδήποτε ιδιώτη να ξεφορτώνεται στην ελληνική αγορά εισαγόμενα προϊόντα τα οποία δεν χρειάζονται άμεσα στην ελληνική αγορά. Αυτό αφορά τα πάντα και σε όλους τους τομείς.
Θα σας πω ένα παράδειγμα.
Εχουμε διατροφική επάρκεια 94%. Αυτό σημαίνει ότι η εσωτερική αγροτική παραγωγή -ζωική και φυτική- καλύπτει την εσωτερική ζήτηση της χώρας κατά 94%. Ωστόσο, έχουμε εισαγωγική διείσδυση τροφίμων κατά 36% με 40%. Δηλαδή, το 40% της εσωτερικής διατροφικής ζήτησης καλύπτεται από εισαγόμενα προϊόντα. Δεν υπάρχει λόγος να συμβαίνει αυτό. Εφόσον έχουμε την παραγωγή, αυτόματα θα πω ότι δεν θα εισάγεται απολύτως τίποτα μέχρι να εξαντληθεί η εσωτερική παραγωγή. Και από κει και πέρα για να εισαχθεί κάτι θα πρέπει να έχει τουλάχιστον την ποιότητα και το επίπεδο παραγωγικότητας της δικής μου εσωτερικής παραγωγής. Οπότε έτσι εμποδίζω το να έχουμε κιόλας προϊόντα τα οποία είναι χαμηλής ποιότητας, αλλά ανταγωνιστικά μόνο ως προς την τιμή τους.
Το δεύτερο είναι ότι πρέπει να βάλω συγκεκριμένους περιορισμούς που αφορούν τον καταναλωτικό κορμό, που πρέπει να έχει η ελληνική οικονομία και έχει άμεση αντανάκλαση στην υγεία του πληθυσμού. Δηλαδή, θα πρέπει να εφαρμόσουμε αυστηρούς κανόνες εισαγωγής προϊόντων, που αφορούν ή που επιδρούν άμεσα στην υγεία του πληθυσμού. Δεν μπορεί να εισάγεται οποιαδήποτε πατσαβούρα παράγουν οι πολυεθνικές για να μπορέσει να καταναλωθεί. Δεν μπορεί να είναι ο ελληνικός πληθυσμός πειραματόζωο των μεγάλων πολυεθνικών. Αυτό το πράγμα πρέπει να ελεγχθεί άμεσα. Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι προσωρινό. Το εφαρμόζουμε άμεσα, γιατί έχει και προοπτική.
Το δεύτερο είναι, βεβαίως, να ελέγξουμε την κίνηση κεφαλαίου. Ο έλεγχος στις κινήσεις κεφαλαίου προϋποθέτει εθνικοποίηση πρώτα της Ελληνικής Τράπεζας της Ελλάδος και των έξι, εφτά, οκτώ μεγαλύτερων τραπεζών, που έτσι κι αλλιώς μας χρωστάνε. Χρωστάνε, δηλαδή, στον Ελληνα φορολογούμενο τρελά ποσά. Με αυτόν τον τρόπο ελέγχουμε απόλυτα... Κόβουμε τη ροή εξαγωγής κεφαλαίων. Δηλαδή το να μπορεί κάποιος να πάρει τα κεφάλαια από τη χώρα και να τα βγάλει στο εξωτερικό. Οπως, επίσης, και να φέρει κεφάλαια στη χώρα για να κερδοσκοπήσει σε βάρος της ελληνικής οικονομίας. Με αυτόν τον τρόπο κόβονται... Και όχι μόνο αυτό, έχουμε και τη δυνατότητα να βρούμε και το ποιος έβγαλε τα λεφτά του έξω, τα κεφάλαιά του έξω όλο το προηγούμενο διάστημα ώστε να εφαρμόσουμε πολιτικές αναδρομικής φορολόγησης των χρημάτων, που φύγαν στο εξωτερικό. Οχι των καταθέσεων τόσο, όσο των κεφαλαίων. Και αυτά είναι τεράστια νούμερα. Μιλάμε για πάνω από 400 με 600 δισεκατομμύρια ευρώ.
Διατροφική επαρκεια
Tο ζήτημα της διατροφικής επάρκειας είναι σχετικά απλό, διότι η αγροτική μας οικονομία, παρά την καταστροφή που υπέστη λόγω της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της κοινής αγροτικής πολιτικής, παρόλα αυτά μας εξασφαλίζει έναν πολύ υψηλό δείκτη διατροφικής επάρκειας 94%, με στοιχεία του 2010 και άρα δεν έχουμε σοβαρό πρόβλημα, αρκεί βεβαίως να μην αφήσουμε τους αγρότες να σαπίζει η παραγωγή τους στο μποστάνι ή στα μαντριά. Δηλαδή η ζωική και φυτική παραγωγή της χώρας επαρκεί. Τα ελλείμματα μπορούμε να τα καλύψουμε με διακρατικές συμφωνίες, δηλαδή αντί να αφήνουμε το κάθε λαμόγιο ή τον κάθε μεσάζοντα να ελληνοποιεί ζώα από τη Βουλγαρία, μπορούσαμε κάλλιστα να κλείσουμε μια συμφω- νία με τη Βουλγαρία και να πούμε ότι “αυτό το έλλειμμα έχουμε για παράδειγμα σε κόκκινο κρέας”, άρα να το πάρουμε με πιστοποιήσεις, με διαπιστευμένα προϊόντα και να λήξει εκεί το θέμα. Και μάλιστα με τις βαλκανικές χώρες που έχουμε στενούς δεσμούς. Μην ξεχνάμε ότι σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού τους δουλεύει στην Ελλάδα. Αρα εδώ... δεν είναι εύκολο να σου πει «δεν θέλω σχέση μαζί σου». Η Αλβανία έχει το μισό της ΑΕΠ να εξαρτάται από το μεταναστευτικό συνάλλαγμα που προέρχεται από τους Αλβανούς μετανάστες στην Ελλάδα. Η Βουλγαρία έχει το 1/3 του ΑΕΠ, από τους Βούλγαρους που έρχονται και δουλεύουν στη Βόρεια Ελλάδα κατά κύριο λόγο. Σε αυτές τις συνθήκες, είναι οργανικής σημασίας για αυτές τις χώρες, οι καλές γειτονικές σχέσεις με την Ελλάδα. Για να μη συζητήσου με βέβαια για τα ψευδοκράτη που δημιουργήθηκαν μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Eνεργειακή επαρκεια
Γ ια την ενεργειακή επάρκεια, είναι επίσης σχετι- κά εύκολο διότι οι προμηθευτές μας είναι αντί- παλοι της Δύσης. Στρατηγικά αντίπαλοι της Δύσης. Οπότε είναι πιο εύκολο να κλείσουμε συμφωνίες και πολύ πιο συμφέρουσες συμφωνίες απ’ ό,τι έχουμε σήμερα, ειδικά σε διακρατικό επίπεδο, κάτι που δεν μας επιτρέπεται να κάνουμε εντός του ευρώ. Δεν μας επιτρέπεται δηλαδή να κλείσουμε διακρατικές συμφωνίες όπου δεν μεσολαβεί ιδιώτης άρα το κέρδος του ιδιώτη. Μπορούμε να κλείσουμε μια συμφωνία που να κατεβάζει σημαντικά το κόστος του πετρελαίου που χρειαζόμαστε για παράδειγμα. Και να μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα έχει εξαιρετικά ενεργειακά αποθέματα τελείως ανεκμετάλλευτα. Δεν μιλάω μόνο για τα λιγνιτικά κοιτάσματα που υπάρχουν, αλλά μιλάμε για γεωθερμία. Μιλάμε για τον ήλιο, τον αέρα. Ανεξάντλητοι πόροι ουσιαστικά για την Ελλάδα, που αν ορθολογικά και με σχέδιο αξιοποιηθούν, μπορούν να καλύψουν το μεγαλύτερο ποσοστό αν όχι να έχουμε πλήρη ενεργειακή επάρκεια. Πάρα πολλοί επιστήμονες από τα πανεπιστήμια της χώρας αλλά και από επιστημονικά ιδρύματα, τουλάχιστον πριν τα κλείσει η κυβέρνηση των Γερμανοτσολιάδων, το έχουν πιστοποιήσει, ότι μπορούμε να έχουμε ακόμη και ενεργειακή επάρκεια στη χώρα και να μειώσουμε σημαντικά την εξάρτησή μας από το πετρέλαιο.
Και όσο χρειαζόμαστε τους υδρογονάνθρακες, δεν μας εμποδίζει κανείς να βρούμε το πετρέλαιο από το Ιράν. Ετσι ή αλλιώς μας το έδινε. Το γεγονός ότι κόψαμε σχέσεις επειδή το θέλουν οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι γιατί ετοιμάζουν συνθήκες πολέμου στον Περσικό, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Ή με τη Ρωσία ή ακόμη με την Petrokaribe, την Ενωση των κρατών που εξάγουν πετρέλαιο από την Καραϊβική. Υπάρχουν πάρα πολλές εναλλακτικές πηγές που θα μπορούσαμε να το εξασφαλίσουμε σε πολύ χαμηλότερη τιμή. Η βασική προϋπόθεση είναι να ελέγχεις τα σύνορά σου. Τα οικονομικά σου σύνορα. Και τα ελέγχεις όταν το κράτος παίζει καθοριστικό ρόλο.
Αν για παράδειγμα εξαρτάσαι από το ιδιωτικά διυλιστήρια, καταλαβαίνεις ότι είσαι έρμαιο της ληστοκρατίας που έχουν οι ιδιώτες - κάτοχοι των διυλιστηρίων μαζί με τους εφοπλιστές, που συνήθως είναι ταυτοπροσωπία.
Αρα, το να ελέγξεις το διυλιστήριό σου, από μόνο του κατεβάζει τα κόστη εισαγωγής πετρελαίου σημαντικά. Εχει υπολογιστεί περίπου 20% - 25%. Γλιτώνεις δηλαδή από το λαθρεμπορικό κέρδος των εφοπλιστών με το διυλιστήριο. Και ταυτόχρονα ελέγχεις και την ποιότητα του καυσίμου, διότι υπάρχει και αυτό το θέμα. Επειδή είμαστε έρμαια των εφοπλιστών και των ιδιωτικών διυλιστηρίων, εισάγουμε το χειρότερο σε ποιότητα πετρέλαιο στην παγκόσμια αγορά στην υψηλότερη δυνατή τιμή. Αυτό μπορεί να διορθωθεί την επόμενη μέρα που θα πάρει ο λαός στα χέρια του την εξουσία.
Τι θα γίνει με τα δάνεια των νοικοκυριών και των επαγγελματιών;
Ενας από τους βασικούς λόγους, που πρέπει να εθνικοποιηθούν οι μεγάλες τράπεζες, είναι για να μπορέσεις να εφαρμόσεις την πολιτική σεισάχθειας και στο ιδιωτικό νοικοκυριό και στον ιδιώτη μικροεπαγγελματία και τον μικρομεσαίο.
Θα πρέπει πάση θυσία να σβηστούν οι υποχρεώσεις τους προς τις τράπεζες. Ειδικά εκείνων των νοικοκυριών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους. Και ειδικά στις σημερινές συνθήκες ύφεσης. Για να μπορέσει να ανασάνει η αγορά. Να μπορέσει δηλαδή πάλι να διοχετευτεί η αγοραστική δύναμη, που υπάρχει, η όποια έχει απομείνει στο νοικοκυριό ξανά στην αγορά και όχι προς τις τράπεζες.
Αυτό το πράγμα μπορεί να το κάνει μόνο το κράτος. Μόνο όταν το κράτος πάρει στα χέρια του τις τράπεζες μπορεί να σβήσει αυτά τα δάνεια.
Στο παρελθόν έχει γίνει τέσσερις φορές στην ελληνική οικονομία. Πάντα σε συνθήκες πολύ μεγάλης ύφεσης. Είναι από τα μέτρα που παίρνει το κράτος, ώστε να μπορεί να ανακάμψει γρήγορα η εσωτερική αγορά. Οταν βεβαίως ακολουθείς μια πολιτική, η οποία στοχεύει στην ανάκαμψη της ελληνικής
αγοράς. Γιατί τώρα δεν έχουμε πολιτική που στοχεύει εκεί. Ισα ίσα, έχουμε μια πολιτική, που στοχεύει στην ολοκληρωτική συντριβή της ελληνικής αγοράς.
Τι σημαίνει αυτό το πράγμα; Σημαίνει ότι κάποιος, ο οποίος δανείζεται για να μπορέσει να αποπληρώσει παλαιότερα δάνεια, πρέπει να σταματήσει αυτό το πράγμα επιτόπου. Δηλαδή να του πούμε, μέχρι εδώ τελείωσες. Δεν υπάρχει λόγος να δανείζεσαι για να πληρώνεις παλαιότερα δάνεια. Αυτό το πράγμα αν συνεχιστεί, έτσι ή αλλιώς, πρέπει να γίνει κακούργημα. Πρέπει να γίνει κακούργημα. Δηλαδή να θεωρηθεί από δω και μπρος κακουργηματική πράξη η εξώθηση ιδιώτη -είτε είναι επιχειρηματίας, είτε είναι νοικοκυριό- σε νέο δανεισμό προκειμένου να πληρώσει παλιότερα δανεικά. Κακουργηματική πράξη, γιατί τον εξωθεί σε δουλοπαροικία χρέους. Είναι στην ουσία δουλοπάροικος της τράπεζας, που δουλεύει για να ξεχρεώνει τα χρέη του. Το ίδιο πρέπει να γίνει βεβαίως και για εκείνους που έχουν πληρώσει το κεφάλαιο του δανείου και επιπλέον έχουν πληρώσει επιπλέον του κεφαλαίου περίπου το 25%. Αυτό επαρκεί για να έχει αναπληρωθεί η ρευστότητα στις τράπεζες και να μην υπάρχει λόγος να πληρώσει παραπάνω.
Αυτό βεβαίως, δε, σημαίνει ότι οι τράπεζες τα έχουν τα λεφτά αυτά. Ετσι κι αλλιώς έχουν διοχετευτεί στο εξωτερικό. Οι πρώτοι και κύριοι εξαγωγείς κεφαλαίου - παράνομης και νόμιμης εξαγωγής κεφαλαίων- στην ελληνική οικονομία είναι οι τραπεζίτες.
Αλλά με την εθνικοποίηση των μεγάλων τραπεζών όχι μόνο θα βρούμε πού πήγαν οι καταθέσεις των Ελλήνων, αλλά και ποιος διοχέτευσε τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό. Αλλά θα καθίσουμε στο σκαμνί και τους τραπεζίτες γι’ αυτό ακριβώς το αδίκημα που έχουν διαπράξει. Δηλαδή τη δήμευση και την κατάχρηση των καταθέσεων των ελληνικών νοικοκυριών.
Με ποιόν τρόπο θα εξασφαλίσουμε την απρόσκοπτη εισαγωγή προϊόντων που δεν παράγονται στην Ελλάδα αλλά μας είναι απαραίτητα στην καθημερινότητά μας;
Καταρχάς θα πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι τόσο στη μεταβατική περίοδο προς το εθνι- κό νόμισμα όσο και μετά, θα πρέπει να υπάρχει ένα εθνικό σχέδιο ανοικοδόμησης της χώρας. Δηλαδή θα πρέπει να τεθούν κάποιες προτεραιότητες. Δεν μπορούμε να διατηρήσουμε αυτό το καταναλωτικό πρότυπο της ελληνικής οικονομίας διότι είναι σπάταλο, εντελώς ανορθολογικό και τελείως παρασιτικό. Θα πρέπει για παράδειγμα να έχουμε ξεκάθαρο το ποια βιομηχανία χρειαζόμαστε. Χρειαζόμαστε τη βιομηχανία που μπορεί να πατάει σε δύο βασικά πόδια. Πρώτον. Στη μεταποίηση αγροτικών προϊόντων και ό,τι συνδέεται με αγροτικά προϊόντα, σαν να είναι προέκταση -αν θέλετε- της αγροτικής οικονομίας και δεύτερον αυτή που αξιοποιεί το φυσικό ορυκτό και μεταλλευτικό πλούτο της χώρας. Αυτές είναι οι δύο βασικές προτεραιότητες.
Αν λοιπόν αναπτύξουμε μια βιομηχανία που έχει αυτούς τους δυο πυλώνες, αυτόματα περιορίζουμε ή υποκαθιστούμε σε σημαντικό βαθμό τις εισαγωγές πρώτων υλών. Δηλαδή, δεν βλέπω το λόγο να αναπτύξουμε μια βιομηχανία για την οποία δεν έχουμε πρώτες ύλες. Θα δώσουμε έμφαση στις βιομηχανίες μεταποίησης ή αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου της χώρας, με νικέλιο, χαλκό, ασήμι, χρυσό. Αυτά που θα χρειαστούμε είναι κατά κύριο λόγο συστήματα εργαλειομηχανών και τεχνολογία, δηλαδή αυτό που θα χρειαστούμε είναι μηχανήματα και μέσα παραγωγής υψηλής
τεχνολογίας ή αιχμής, τα οποία θα τα χρειαστούμε μέχρι να τα αναπτύξουμε εμείς οι ίδιοι. Αυτά μπορούν να βρεθούν εξαιρετικά εύκολα στην παγκόσμια οικονομία, αρκεί να έχεις χρήματα να πληρώσεις.
Δηλαδή αρκεί να έχεις συνάλλαγμα Αρα το πρόβλημα δεν είναι το πού θα βρούμε να τα αγοράσουμε. Το θέμα είναι αν θα έχουμε συνάλλαγμα να τα αγοράσουμε.
Και θα έχουμε συνάλλαγμα. Γιατί η ελληνική οικονομία αυτή τη στιγμή κινεί περίπου 38-40 δισ. σε ρευστό χαρτονόμισμα ευρώ. Αυτό κατά τα 2/3 του τουλάχιστον να αποσυρθεί και να μετατραπεί σε συναλλαγματικό απόθεμα της εθνικοποιημένης Τράπεζας της Ελλάδας. Αυτό γίνεται πολύ εύκολα αν μεταφέρουμε τις συναλλαγές ιδιωτών είτε του κράτους με ιδιώτη σε λογιστική βάση και αποτρέψουμε να χρησιμοποιούν για αυτές τις συναλλαγές ρευστό χρήμα σε μεγάλο βαθμό. Με αυτή την έννοια, έχουμε τη δυνατότητα να μπορέσουμε να αγοράσουμε τα προϊόντα που χρειαζόμαστε.
Το δεύτερο είναι το εξής. Γιατί δεν μπορούμε να κλείσουμε μια συμφωνία και να πούμε: Αν θέλω να οικοδομήσω μια βιομηχανία υψηλής απόδοσης αλουμινίου για παράδειγμα να ολοκληρώσω τη βιομηχανία προφίλ αλουμινίου που έχει η χώρα συνδέοντάς την με την πρώτη ύλη,δηλαδή τους βωξίτες αλλά ταυτόχρονα θέλω να την εξελίξω έτσι ώστε να παράγει και υψηλής ποιότητας αλουμίνιο που χρησιμοποιείται για παράδειγμα στην αεροπορική βιομηχανία. Την τεχνολογία για το ζήτημα αυτό δεν την έχω. Θα μπορούσα όμως σε συνεργασία -να κάνω για παράδειγμα μια κοινοπραξία- με αυτούς που την έχουν, είτε ιδιωτικές επιχειρήσεις είτε κράτη, και να στήσω αυτή τη βιομηχανία εδώ και να πληρώσω με το αποτέλεσμα της βιομηχανίας, δηλαδή με το προϊόν που θα παράγει αυτή η βιομηχανία για πολλά χρόνια. Αυτό το πράγμα μας επιτρέπει να βρούμε εναλλακτικούς τρόπους οικονομικών σχέσεων που θα είναι σε αμοιβαία επωφελή βάση.
∆ηµήτρης Καζάκης
