Συνεχίζω να αγωνίζομαι

Συνεχίζω να αγωνίζομαι για
Ειρήνη δικαιοσύνη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
...........................................................................................................
....
Αγναντεύω την απεραντοσύνη του καταγάλανου πελάγους. Ακούω τα θαλασσοπούλια. Προσπαθώ να γαληνέψω έστω και δευτερόλεπτα την ταραγμένη σκέψη μου. Να ανασάνω. Να γεμίσω το μυαλό μου με την πανέμορφη εικόνα που έχω μπροστά μου. Να ξεριζώσω τις εφιαλτικές και σπαρακτικές εικόνες που με είχαν πλημυρίσει μετά τα γεγονότα 28-29 Ιουνίου.
Λέω μέσα μου, ξανά και ξανά: είσαι ελεύθερη, η σκέψη σου, η καρδιά σου είναι ελεύθερη. Κανείς και τίποτα δε μπορεί να σου τη σκλαβώσει, να σου τη ταπεινώσει. Ακόμη κι αν σε κλείσουν σε ένα κελί 2x3. Κρατώ τσαλακωμένες σελίδες στα χέρια μου.
Σκόρπιες εικόνες φρίκης που προσπαθώ να τις ενώσω..
Μου είναι αδύνατον...
Μόλις στρέφω το βλέμμα μου στις τσαλακωμένες σελίδες τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα πονου, απόγνωσης, θυμού και αγανάκτησης κι ένα απέραντο ΓΙΑΤΙ;..
Δε μπορώ, δε θέλω! Να πιστέψω οτι εγώ μια ελληνίδα πολίτης αυτής της ‘κοινοβουλευτικής και δημοκρατικής χώρας’ τα βίωσα αυτά.
Όμως είναι αλήθεια, δεν είναι κακό όνειρο, ούτε εφιάλτης που θα τελειώσει ξυπνώντας καταιδρωμένη και τρομαγμένη. ( Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΕΙ) πρέπει να σφίξω την κάρδια μου να τα γράψω να τα πω όπως μπορώ με όποιο τρόπο πρέπει να τα πω για να φτάσουν σε αυτούς που δεν είναι μέσα στο δράμα της χώρα μου αλλά που πρέπει να καταλάβουν δεν έχω το δικαίωμα πλέον της σιωπής της ανοχής της συνενοχής ΑΡΚΕΤΑ ΣΙΩΠΗΣΑ ξερω΄¨πρεπει να τα μοιραστώ με τους συμπολίτη μου να πω τοις φρικτές αλήθειες ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΠΩ ΓΙΑ ΝΑ ΑΜΥΝΘΩ ΑΠΕΝΑΝΤΗ ΣΤΙΣ ΕΝΟΧΕΣ ΜΟΥ

Είναι ένας εφιάλτης ολοζώντανος που τον έζησα τον ζώ και θα τον ζώ από εδώ και μπρός, μέχρι να καταφέρουμε όλοι μαζί να τον αποδιώξουμε.
Από αυτή τη φρίκη που έζησα στις 28-29 Ιουνίου όμως ξύπνησα! Από ένα λήθεργο που ζούσα τα τριάντα πέντε τελευταία χρόνια. Οτι δήθεν ζούσα σε ένα δημοκρατικό φιλελεύθερο κράτος που οι πολιτικοί τους οποίους εγώ εξέλεγα με την ψήφο μου ήταν έντιμοι κι ακέραιοι άνθρωποι. Θα υπηρετούσαν τη χώρα μου όπως μου είχαν τόσες φορές υποσχεθεί...
Όμως πόσο λάθος ήταν αυτά τα πιστεύω μου.
«ο καλός κι ο έντιμος άνθρωπος που εγώ είχα ψηφίσει» δεν υπήρχε, δεν υπάρχει!
Μου είχαν πάρει την ψήφο μου με ψέματα, διαχειριζόταν την εξουσία προς όφελος του και προς όφελος των ‘διαπλεκόμενων’ και των αυλικών.
Όχι μόνο με λήστεψε, ποδοπάτησε την αξιοπρέπειά μου, τα όνειρά μου, τις ελπίδες μου και το μέλλον των παιδιών μου
. Τώρα τα ξεπέρασε όλα:
Οι μάσκες έπεσαν. Τώρα με ξεπούλησαν και τη χώρα μου ολόκληρη, μαζί με έντεκα εκατομύρια πολίτες. Και όταν θέλησα να διαμαρτυρηθώ για όλα αυτά, μαζί με χιλιάδες συμπολίτες μου που αγαπούν αυτή τη χώρα, δημοκρατικά και ειρηνικά, όπως ορίζει το ελληνικό Σύνταγμα, εξαπόλυσαν εναντίον μου κι εναντίον χιλιάδων ειρηνικών διαδηλωτών, την πιο απάνθρωπη, βάρβαρη, και αντιδημοκρατική κατασταλτική βία στα χρονικά.αν όλα αυτά που έγιναν 28-29 Ιουνίου στο Σύνταγμα έγιναν στο όνομα της «κοινοπβουλευτικής δημοκρατίας» τότε η δημοκρατία σας ξεπέρασε τη βαρβαρότητα και την κτηνωδία της χούντας:..
Ντροπή σας!..
Ζώντας τα γεγονότα 28-29 Ιουνίου πείνασα για δικαιοσύνη, αλλά χόρτασα από ανθρωπιά κι αλληλεγγύη. Η βία που μας στραγγάλιζε, μας μάθαινε τόσα πολλά και πάνω απ’ όλα την αξία της ελευθερίας της αξιοπρεποιας....
Την άρνηση της υποταγής!,,,,

Σε μένα να ορκιστείς

Σε μένα να ορκιστείς. Σε μένα τον Απλό που κάθομαι στην ουρά του συσσιτίου της ζωής περιμένοντας δεκαετίες με την καραβάνα μου να στάξεις δύο σταγόνες περισσότερες ελπίδας. Στα κόκαλα αυτών που σιώπησαν να ορκιστείς, για να έχεις το δικαίωμα της «δημοκρατίας» σου και να φοράς το κασμίρ κοστουμάκι σου. Έτσι όπως στοιχίζεστε όλοι από τα κομμωτήρια και από τους ραφτάδες, να είμαι μπροστά σας, εγώ ο Απλός, να ορκιστείτε όλοι σας στα γόνατα ότι αν ένας από εσάς τολμήσει ξανά να πληγώσει την αξιοπρέπεια μου να βρει την επόμενη στιγμή σχοινί να κρεμαστεί.
Σε μένα να ορκιστείς, εσύ με το περιποιημένο νύχι και το χρυσό κουμπί στο μανίκι σου, ότι το γράσο από τα νύχια μου που δεν βγαίνει όσο και αν τα πλένω μετά την δουλειά δεν θα γίνει γράσο για την μηχανή του μασήματος σου. Ότι τα γόνατά μου που έχουν φθαρεί μαζί με το 5ετίας παντελόνι μου δεν θα γίνουν, για σένα αυτή τη φορά, σκαλωσιές προσωπικής αναρρίχησης.
Στα άσπρα μαλλιά μου να ορκιστείς που δεν τα φύσηξε κανένας αέρας αλλαγής όταν ήταν ακόμη καστανά. Που είναι τόσο άσπρα πια που με κάνουν αόρατο όταν στήνομαι στο ΙΚΑ για μια εξέταση ούρων. Αόρατο, όταν παίρνω το χαρτάκι της αναμονής για έξι μήνες και μου μένουν μόνο δύο ζωής. Σε αυτούς τους δυο μου μήνες να ορκιστείς, εσύ ο Αθάνατος.
Σε μένα να ορκιστείς που όταν έρχεται εκείνη η παγωνιά δεν βγαίνω να δω τα χωράφια μου απλά περιμένω την αυγή να δω τι έχει αφήσει. Ανοίγω την πόρτα σιγά-σιγά εκείνα τα πρωινά, γιατί στο λέω, η παγωνιά έρχεται κάθε χρόνο, χρόνια τώρα. Στο βιός μου να ορκιστείς, όταν ο μεσάζοντας έρχεται να κάνει παζάρια με τον ιδρώτα μου και με το γάλα του παιδιού μου.
Στην αγωνία μου να ορκιστείς που στα δεκαεπτά μου αρχίζω να μετρώ τα καρφιά που θα βάλω στην εργασιακή μου κάσα, σ’ αυτή που θα με χώσουν μόλις τελειώσω το σχολειό γιατί τα όνειρα, μου είπαν οι παλιοί, είναι γι’ αυτούς που στο τέλος νικιούνται.
Σε μένα να ορκιστείς που μου βγάλαν τα σωθικά μου αφού τα χημικά από την βιομηχανία τα είχαν λιώσει. Αναπηρική σύνταξη στα 42. Στα μωρά μου να ορκιστείς που το μέλλον τους έγινε «φακελάκια» στο ΕΣΥ.
Σε μένα να ορκιστείς που όταν εσύ θα παίρνεις τον πρωινό σου καφέ εγώ θα έχω γυρίσει στο σπίτι με μισή φραντζόλα ψωμί και ένα πάκο απλήρωτος λογαριασμούς. Με ταμείο ανεργίας θα πορευτώ από τα 50 μου μέχρι το τέλος. Έκανα και κάτι εξτραδάκια μοιράζοντας τα ψηφοδέλτιά σου αυτές τις ημέρες. Στο ξημέρωμά μου να ορκιστείς που δε με θέλει ούτε η ζωή, ούτε ο θάνατος.
Στον δικό μου Θεό να ορκιστείς, γιατί ο δικός σου, κοντά δύο αιώνες τώρα, έχει γίνει ο κατήγορός μου, ο τιμωρός μου, ο εχθρός μου........

Diana Zikopoulou